به گزارش شهرآرا| ما آدم ها تا زمانی که از نعمت چیزی بهره مند هستیم آن را نمی بینیم! وقتی می بینیم که دیگر نداریمش! مثل سلامتی که وقتی یک اتفاقی برایمان می افتد تازه قدر عافیت دانسته و به صرافتش می افتیم. بینایی هم از آن نعمت هاست که چون می توانیم عدمش را شبیه سازی کنیم برای خودمان، احتمالا به چشممان آمده باشد جنس از دست دادنش چگونه است !
شده تابه حال چشم هایتان را ببندید و تجسم کنید ندیدن چگونه است؟ من بارها این بازی را سر خودم درآورده ام و هربار به دقیقه نرسیده طاقتم طاق شده است. مثلا وقتی از سنگ فرش های زردرنگ و راه راه پیاده روهای خیابان رد می شوم، یا وقتی برجستگی روی عدد 5 کیبورد و تلفن و ... را لمس می کنم! حتی اینکه ثانیه ای خودم را بگذارم جای نابینایان برایم غیرقابل تصور است. بعد باخودم فکر می کنم چطور است که نگاهم از جلو پایم فراتر نرفته است. مگر جهان تماشا همین وسعت اندک میدان دید ماست؟ که آن هم کم ندارد از زشتی و پلشتی.
حالا دوباره چشم هایم را می بندم، برای ندیدن زشتی ها! بستن چشم ها این بار برای نخوابیدن! برای بیداری... تجربه اش این گونه است که انگار قرار نیست همه زیبایی ها را با چشم سر ببینیم! چه شایسته می گوییم به صاحبان عصای سفید، روشن دل!
بعد این بیت هاتف اصفهانی از مقابل چشمان بسته ام می گذرد...
چشمِ دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنی است، آن بینی